bilimname II, 2003/2, 3-12

Epistemoloji, felsefenin en temel alanlarından birisidir. Bu çalışmada epistemolojinin kavramları ve konuları, felsefe tarihi bağlamında açıklanmaktadır. Epistemoloji bilginin sınırları, kaynağı ve doğası ile ilgilenir. Batı felsefesinin izlediği yolda, filozoflar bu konuları bir araya getirirken bazen bunlardan birini ya da ikisini ele alırken bir diğerini dışında bırakırlar; nadiren biri bunların hepsiyle ilgilendi.

Bazıtemel sorular şunlardır:

• Bilgi nedir? 
• Bilgimizin sınırı nedir?
• Bilgini kaynağı nedir?
• Gerçek bilgi var mıdır?

Felsefe tarihi içerisinde bu sorulara cevapverme çalışmaları, daha özel soruların sorulmasına da kaynaklık etti. Bunlardan
biri şöyledir: (5) temellendirilmiş doğru inanç nedir?
Ayrıca, epistemolojinin kavramları, örneğin nesne, özne, doğruluk, gerçeklik,
haklılandırma, temelcilik, anti-temelcilik, a priori, a posteriori, analitik bilgi ve
sentetik bilgi, açıklandı.
Bilgi kuramı ya da epistemoloji olarak adlandırılan felsefe disiplini genelde insan bilgisinin sınırları, kaynağı, doğruluğu ve doğasıyla ilgidir. Yunanca epist?m?
(bilgi) ve logos (kuram/bilim) sözcüklerinin bir araya gelmesinden oluşan epistemoloji, her ne kadar İlk Çağ felsefecileri tarafından geniş bir biçimde ele alındıysa da
felsefenin bir alt disiplini olmasını Modern Çağın felsefecilerine borçludur. Çünkü
Descartes modern felsefeyi en açık ve seçik bilginin üzerine kurma çabası içine
girmişti. Descartes’ın bu isteği bütün modern felsefecileri bilgi kuramı üzerine yo-
ğunlaştırarak, insan bilgisinin olanaklarını, neyi bilip neyi bilemeyeceğini ve nasıl
doğru bilgi elde edildiğini araştırmaya yönlendirmiştir.
Bilgi kuramının en temel kavramı “bilgi”dir. Bilgi ne demektir? Bilgi kavramıyla neyi anlatmak ve anlamak istiyoruz? Öncelikle bilgi denilen şey, insana aittir.
Bilgi, insan bilgisidir. O hâlde, bilgi kuramının konusu olan bilgi insanın kendi bilgisidir. Böyle bir bilgi de genellikle akılsal ve zihinsel bir etkinlik olarak anlaşılmıştır.
Niçin insanın bilgisi ele alınmıştır da başka varlıkların bilgisi bilgi felsefesinin konusu
dışında tutulmuştur? Çünkü bizler önce kendimizin bilgi yetilerini, imkânlarını ve
koşullarını incelemeliyiz. Akıl sahibi varlık olarak tanımlanan insan, zihnin veya aklın
gücüyle bilgi nesnesinin verilerini kavramsal hale getirerek bilgi elde eder.
İnsana ait olan bilgi nasıl ortaya çıkmaktadır? Bilgi insanın bir özelliği oldu-
ğuna göre, ancak insanlar bilebilir. O hâlde, bilgi sahibi olan varlığa “bilen” demek
doğru olur. Bilen olduğuna göre diyalektik düşünüşle bir de bilenin antitezi olan “bi-

4    A. Kadir Çüçen
linen” olması gerekir. Bilen, bilinen şeye yönelir ve bilgi ortaya çıkar. Bilgi felsefesi
nin en temel kavramları şunlardır: 1. Bilen 2. Bilinen 3. Bilgi.
Felsefe literatüründe bilen’e “özne” veya “süje” de denilmektedir. Bilinen’e
ise “obje” veya “nesne” denilmektedir. Bilen varlık olarak özne, bir şeye yönelerek
o şeyi kendi bilgi nesnesi yaparak onun ya bir kısmı ya da tamamı hakkında bilgi
sahibi olur. O hâlde, bilgi bir sürecin sonunda oluşan ürüne verilen addır. Özne ve
bilgi nesnesi veya bilen ve bilinen arasındaki ilişki sürecinde ortaya çıkan olguya
bilgi denir. Başka bir söyleyişle, bilme etkinliği özne (bilen) ve nesne (bilinen) ara
sında oluşan süreçtir. Böyle bir etkinliğin sonucunda çıkan ürüne de bilgi adı verilir.1
Bilen, bilinen ve bilgi öğelerini ve bu süreci inceleyen felsefeye de bilgi felse
fesi adı verilmektedir. Şu hâlde bilgi felsefesi, genelde bilginin ne olduğunu, nasıl
ve hangi yollarla elde edildiğini kendine konu yapar. Özne ve bilgi nesnesi arasın
daki bağın nasıl kurulduğunu ele alır.
Bilgi, özne ve nesne arasında kurulan bağdan oluştuğuna göre, bu bağlar
ancak özne tarafından kurulabilir. Çünkü nesneye yönelen ve onu algılayan, anla
yan ve açıklayan öznedir. Bu bağlar, bilgi aktları ve bu bilgi aktlarını kuran da etkin
öznedir. Nesne (bilinen), öznenin yöneldiği pasif konumdaki bir olgu, olay veya
varlıktır. Etkin özne, bilinçli ve akıllı varlık olarak ya kendisinin dışındaki bir varlığı
bilmek ya da kendisini bilgi nesnesi yaparak kavramak ister. Nesnelere yönelen
özne, onlar üzerine düşünerek, bir zihinsel etkinlik gerçekleştirir. Bu etkinlik sonucu
kavramlara ve kavramlardan kalkarak önerme ve çıkarımlara varır. İşte, varılan son
nokta bilgiyi verir.
Bilgi aktı, özneden objeye yönelen bilinç etkinliğidir. Bilinç etkinliği olarak bil
gi aktları algılama, anlama (kavrama) ve açıklama türünde olabilir.2
Örneğin, “Giydiğim ceket siyah renkli deriden yapılmıştır.” şeklindeki bir ö-
nermenin bilgisi, algılama aktı ile elde edilmiş bir bilgi türüdür. Algılama aktı ile elde
edilen bilgiler, somut nesneler üzerine yaptığımız duyu deneyleri sonucu elde edilir.
Bilgi, yalnızca duyu verileri ile temellenen algı aktıyla sınırlanamaz. Anlama
aktı ile, özne gerçekte olan varlığı kavrayabilir veya anlayabilir. Anlama aktı, doğru
yu bütünüyle kavramayı içerdiğinden, sezgisel ya da zihinsel içerikli olabilir.3 Örne-
ğin; “Şu resimdeki gerçeği kavradım.” ifadesiyle resimde verilen bir gerçekliği tüm
açılardan anladığımı söylemek istemekteyim.

1
Mengüşoğlu, Takiyettin, Felsefeye Giriş, Remzi Kitabevi, İstanbul 1992, s. 47-48.
2
A.g.e., s. 54-70.
3
A.g.e., s. 59-63.

Bilgi Kuramına Giriş    5
Açıklama aktı, öznenin nesne hakkında olan bilgileri, nedenleri, gerekçeleri
veya kanıtları ile adım adım vermesini sağlar. Açıklama mantıksal bir bilgi türü olup,
bir şey hakkında ilk bilgiden kalkarak son bilgiye doğru giden bir sıra içerir.4 Örne-
ğin, yağmurun nasıl yağdığını açıklamak gibi.
İnsan, kendi dışındaki varlıkları ve kendini tanımaya ve bilmeye çalışan tek
varlık türü olarak, bilgi nesneleriyle farklı tarzlarda ilişkiye girer ve farklı bilgiler elde
eder. İlk çocukluk günlerinden beri bilme ve tanıma merakı içinde olduğunu psi
koloji ve pedagoji; ilk toplumlardan itibaren çeşitli türde bilgi ürettiklerini tarih,
sosyoloji ve antropoloji bilimleri ortaya koymuştur. Bilinçli ve akıllı varlık olarak
insanın en büyük özelliği, nesnelerle çok çeşitli türden ilişkilere girerek, tek tür bilgi
değil de farklı bilgiler üreten olmasıdır. İnsanlığın geçmişine baktığımızda, nesneleri
dinsel veya gündelik bilgi ile kavramaya çalışmıştır. Günümüz insanı ise çoğunlukla
nesnelere, bilimsel açıdan yaklaşmaktadır. Görüldüğü gibi, öznenin nesneye yönel
mesinde kullandığı yöntem veya ilişki türü, bilginin ne tür bilgi olduğunu da belirle
mektedir. Bilgi, taşıdığı özelliğe ve elde ediliş yöntemlerine göre farklı türlere ayrılır:
a. Gündelik bilgi, b. Dinsel bilgi, c. Teknik bilgi, d. Sanat bilgisi, e. Bilimsel Bilgi, f.
Felsefî bilgi.
Bilen özne, bilinen nesneyi nasıl bilir? Bilinen nesne bilen öznenin zihninden
bağımsız mıdır? Zihinden bağımsız bir varlık var mıdır? Bilen özne, kendini bilgi
nesnesi yapabilir mi? Bilen özne olarak insan bir şey bilebilir mi? Yoksa bildiğini
sanmakta mıdır? Eğer bir şeyi biliyorsa, bildiği şeyi hangi kaynakla ve hangi yollarla
bilmektedir? Bildiğinin doğruluğunu veren ölçüt veya ölçütler nelerdir. Nereye kadar
özne bilebilir? Bilginin sınırları ve kapsamı ne kadardır? Bu soruları çoğaltmak ola
naklıdır. Görüldüğü gibi bilgi felsefesi, temelde bilgi konusunu ele alsa da çok geniş
bir sorgulama ve araştırma alanına sahiptir. Batı felsefe tarihinde filozoflar bilgi
kuramının (epistemolojinin) problemlerinden biri ya da birkaçı ile ilgilenip diğerlerini
göz ardı ettiler. Çok azı aşağıda verdiğimiz problemlerin tümüyle ilgilendiler. Bilgi
felsefesinin temel problemleri unlardır:
1. Bilgi nedir? Bilgi kavramının tanımı ya da doğru çözümlemesi nedir?
2. Bilgimizin sınırları nereye kadardır? Ne tür şeyler hakkında doğru
bilgi elde edebiliriz?
3. Bilginin kaynağı nedir? Bilgi nasıl elde ediliri?
4. Gerçekten doğru bilgi var mıdır? Varsa bu bilginin doğru olması ne
tür ölçüt ya da ölçütlere bağlıdır?
Bilgi kuramının bu dört sorunu Antik Yunan felsefesinde ortaya çıkmasına
rağmen bazı çağlarda biri ya da birkaçı ön plana çıkmıştır. Örneğin ilk soru 20. yüz
yılın ortalarında bilgi kuramcıların en çok ilgilendikleri sorun olmuştur. Buna karşılık
4
A.g.e., s. 70.

6    A. Kadir Çüçen
ikinci sorun, Platon’la başlamış gibi görünmektedir. Üçüncü sorun İlk Çağ’da önemli
olmasına rağmen Orta Çağ ve erken Modern Çağ felsefecileri tarafından bilgi kura
mı tartışmalarının merkezine yerleştirilmiştir. Dördüncü sorun, kuşkucu bilgi kuram
cıları tarafından zaman zaman öne çıkarılmıştır.
Felsefe tarihi süresince bu sorunlar hep çözülmeye çalışılmış; bazen biri diğe
rine göre öne çıkmış bazen de diğeri; bazen de biri ya da birkaçı göz ardı edilmiştir.
Fakat bu sorunları çözmeye çalışırken yeni ve daha spesifik sorunlar ortaya çıkmış-
tır. Bu sorunlardan en önemlisi günümüz bilgi kuramcıların sorduğu şu sorudur:
5. Haklılandırılmış bilgi ya da inanç nedir? Hangi koşullarda bir bilgi ya
da inanç haklılandırılabilir?
Çağdaş bilgi kuramcıları, doğru bilginin haklılandırılması (temellendirilmesi,
gerekçelendirilmesi) sorununu tartışırken öncelikle sorunu şu şekilde formüle eder
ler: “Ne tür bilgi temellendirilmelidir?”
Bilgi, birçok biçimde oluşur. İlk anlamda, “İnsanları, yerleri ve nesneleri bili
yoruz; ikinci olarak, bir şeyin nasıl yapılacağını –arabanın nasıl sürüleceğini ya da
bir müzik aletinin nasıl çalınacağını- biliyoruz; üçüncü olarak da olguları biliyoruz.
Birinci tür bilme, bir şeyle olan tanışıklık bilgisini; ikinci tür ise bir yeteneğin ya da
bir etkinliğin nasıl yapıldığının bilgisini verir. Buna karşılık üçüncü bilgi türü olan
olgu bilgisi, bilgi kuramcıların temel ilgi odağıdır. Olgu bilgisi, önerme bilgisi olarak
anlaşılırken genellikle tanışıklık yoluyla elde edilen ve yetenek bilgisinden ayırt edi
lir. Bu nedenle, bilgi kuramcılar arasında şu soru ön plana çıkar:
“Hangi inançlarımı bilgi olarak kabul edebilirim?”
Bu soru aynı zamanda ‘bilginin bir tür inanç olduğu’ düşüncesini ön varsayar.
Fakat birçok felsefeci bilgi ve inancın birbirini karşılıklı olarak dışladıklarını düşün
mektedir. Örneğin;
Aziz Augustinus'a göre, insan iki yolla öğrenir: İnanç ve bilgi (akıl). "Ama
kimse şüphe edemez ki biz, otorite5 ve bilginin eşit ağırlıkta olduğu bir öğrenmeye
teşvik ediliyoruz."6 Aziz Augustinus bu ifadesinde, iki öğrenme ya da bilgi edinme
türü arasındaki farkı en başta ortaya koyarken, bilgi kaynaklarını da ikiye indirger.
Akıl bilgisi ile görme arasında benzerlik kurarken, inançla da görünmeyen arasında
ki bir paralelliği ortaya koyar. Göremediğimizi, inançla kabul ederiz. Gördüğümüz

5
St. Augustinus, otorite sonucu elde edilen bilgi türü ile inançla kabul edilen bilgi türünü aynı görür.
Burada otorite kavramı ile Tanrı'yı kasteder.
6
St Augustinus. Against the Academician (Contra Academicos, Akademicilere karşı), çeviren Sister Mary
Patrica Garvey, Wisconsin: Marquette Uni. Press, 1957. III, s. 43.

Bilgi Kuramına Giriş    7
şey, bildiğimiz şeydir. Çünkü "bilgi, aklın kendisine uygun nesneye bakışıdır."7 İnanç
akılla göremediğimiz nesnelere aittir. Bunun sonucunda inanç ve bilgi birbirinden
farklıdır. Bilgi bir şeyi akıl yoluyla bilmektir, inanç ise göremediğimize ve anlamadı-
ğımıza tutunmaktır. Görmek inanmak değildir. Bir kişi eğer inanıyorsa bilmiyordur.
Eğer biliyorsa, bildiğini kabul etmelidir. İnanç ve bilgi aynı anda mümkün değildir.
Görme ile akıl, görünmeyenle inanç bağlantısını göstermesindeki amaç, bilginin
objesine göre bilgi edinme yollarının farklılığını ortaya koymaktır. Bir şey ya akıl ile
ya da inanç ile bilinebilir.8
Orta Çağ bilgi kuramcıları yaşadıkları çağın gereği “bilgi” ve “inancı” ayrı bilme
türleri olarak kabul ettiler. Modern Çağın düşünürleri ise akıl bilgisini temele alan
bilgi kuramları geliştirdiler. Genelde “deneyci” ve “ akılcı” bilgi kuramları modern
felsefenin ikiciliğinin bir sonucudur. Bu ikicilik bilginin temellendirilmesinde de kendi
ni gösterir. Genel olarak modern felsefede iki tür temellendirme kuramı vardır:
1. Temellendirci bilgi kuramı
2. Tutarlılık ya da anti-temellendirici bilgi kuramı
1. Temellendirici bilgi kuramı geleneğini oluşturan Descartesçı epistemoloji
ye göre, doğru bilgiye ulaşmak için, en kesin ve apaçık olanı doğrudan bir kavrayış-
la ortaya koymak gerekir. Bilginin temelindeki ilk ilkeyi araştıran kartezyen bilgi
kuramına temellendirici bilgi kuramı denilmektedir. Temeldeki ilk ilke en açık ve
seçik bir kavrayışla ortaya konulduktan sonra, diğer bilgiler, ilk ilkenin kesinliğinden
yola çıkarak elde edilir. Temellendirici bilgi kuramı Descartes sonrası modern kıta
felsefesini de etkileyerek, Spinoza, Leibniz, Kant ve Husserl gibi birçok felsefeci
tarafından da savunulmuştur.
2. Tutarlılık ya da anti-temellendirici bilgi kuramı modern epistemolojinin i
kinci geleneğini oluşturmaktadır. Temellendirici geleneğe karşı çıkan Hegel tarafın
dan öne sürülen anti-temellendirici bilgi kuramına göre, doğru bilgi en temeldeki

ilkeden kalkarak elde edilemez, çünkü en temeldekini doğrulayacak veya
yanlışlayacak bir başka ilkenin olması gerekir. Bu nedenle, bilgi bir tür durağan
konumda değil, tam aksine bilgi kullanımdaki devingen süreçtir, çünkü bilgi, Mutlak
Tin'in kendisini gerçekleştirme devinimindeki süreçte ortaya çıkar. Böylece doğru
bilgi temellendirici yaklaşımla ancak kendisinin bir kısmını ortaya koyar. Doğru bilginin tümelliği, Mutlak’ın kendisini fark etme sürecini veren bir sistemde anlaşılabilir.
*********
7
A.g.e., III, s. 43.
8 Daha ayrıntılı bilgi için bakınız: A. Kadir Çüçen, Orta Çağ Felsefesi Tarihi, İnkılâp Kitabevi, İstanbul
2000.

8    A. Kadir Çüçen
Bilgi felsefesi, doğru bilgiyi araştırmaktadır. Acaba doğruluk ve gerçeklik aynı
şeyler midir? Yoksa biri diğerini içermekte midir? Yoksa ikisi de farklı iki kavram
mıdır?
“Doğruluk nedir? Bu soruya verilen klasik yanıt, bir düşüncenin doğruluğu
nun, onun gerçeklikle uyuşmasından oluştuğunu ortaya koyar.”9 Bu tanım, düşün
cenin gerçeklikle uyuştuğunu söylemektedir. O hâlde, doğruluk düşünceye ait bir
durumdur. Her ne kadar düşünceye ait olsa da düşünen öznenin varlığını belirten
bir durum değildir; fakat gerçeklikle ilişki içindedir. Demek ki doğruluk ve gerçeklik
bir ilişki içinde bulunmaktadırlar; ama aynı şey değildirler. Doğruluk düşüncedeki
bir şey üzerine söylenmiş bir yargıya veya önermeye aittir. Bir yargının veya öner
menin doğruluk değeri vardır. Klasik felsefe ve mantıkta doğruluk değeri olarak
doğru ve yanlış değerler anlaşılmaktadır. Bu nedenle bir yargının doğruluğundan
söz etmek, o yargının yanlış ya da doğru olabileceğini söylemektir.
Doğruluğun yargıda, düşüncede, önermede ve zihinde olduğunu belirledikten
sonra “Gerçeklik nedir ve nerededir?” sorusuna bir yanıt arayabiliriz. “Gerçeklik
nedir? sorusunu yanıtlayabilmek için öncelikle ‘gerçeklik neye ilişkindir?’ ya da ‘ger-
çekliğin taşıyıcısı nedir?’ sorularının yanıtlanması gerekir.”10 Gerçeklik düşünceden
bağımsız olarak var olan bir durum, olgu veya nesnedir. Gerçeklik, doğruluğu sağ-
layan varlığın bir özelliğidir. Doğruluk, düşüncenin bir özelliği iken, gerçeklik düşün
ceden bağımsız olarak var olan bir şeyin özelliğidir. Örneğin; “Altın sarıdır.” öner
mesinin bir doğruluk değeri varken bir gerçekliğinin var olduğu söylenemez; çünkü
“Altın sarıdır.” önermesi “altın” diye adlandırdığımız elementin sarı olması hâlinde
doğru, olmaması hâlinde ise yanlış değeri almaktadır. Buna karşılık “altın” kendi
başına bir varlık olarak ne doğru ne yanlıştır; fakat o gerçek bir varlıktır. “Altın”ın
gerçekliği varken, “Altın sarıdır.” önermesinin doğruluğu vardır.11
Doğruluk bir değerdir; öznenin gerçeklik hakkında ileri sürdüğü yargının
yanlış ya da doğru olma değeridir. Gerçeklik ise bir tür var olma durumudur. Bir
şeyin varlık olma özelliğinden dolayı, o şeye gerçek diyoruz. Örneğin, “Kaf Dağı”
denilince herkes bir şeyi düşünür; fakat düşünülen bu dağın gerçekliği söz konusu
olunca hiç kimse Kaf Dağının gerçek olarak var olduğunu ispat edemez. Gerçek
yalnızca düşüncede var olan değildir; aynı zamanda düşünceden bağımsız olarak
da var olan nesnel bir durumdur. Doğruluk önermede, yargıda ve zihinde bulunur
ken, gerçeklik var olan dünyanın nesnesi veya olgusudur.
9
Ajdukiewicz, K. Felsefeye Giriş: Temel Kavramlar ve Kuramlar, çev.: Ahmet Cevizci, Gündoğan Yay.,
Ankara 1989, s. 17.
10
Tepe, Harun, Platon‘dan Habermas’a Felsefede Doğruluk ya da Hakikat, Ankara, Ark Yayınevi, 1995,
s. 4.
11
Çüçen, A. Kadir, Felsefeye Giriş, Asa Kitabevi, Bursa, 2000, s. 71.

Bilgi Kuramına Giriş    9
Bu bölümde de Kantçı geleneğe uygun olarak bilgi türleri sınıflanıp ele alına
caktır.
Apriori ve aposteriori bilgi: Bilgi kuramcıları, farklı bilgi türleri için farklı kav
ram ve terimler kullanırlar. Bilgi, deneye bağlı olmadan, sadece akıldan geliyorsa bu
tür bilgiye “apriori“, yani deneyden önce anlamına gelen “önsel bilgi” denir. Apriori
bilginin tersine bilgi deneyden geliyorsa, yani bir bilgi deneye bağımlı olarak ortaya
çıkıyorsa ona “aposteriori bilgi” denir. “Aposteriori”, “sonra” ve “sonsal”; “apriori”,
“önce”, “önde” ve “önsel” demektir.
Apriori ve aposteriori bilgi arasındaki fark, deneyden “önce” ve “sonra” olma
ilişkisine bağlıdır. Bir bilginin aposteriori olarak bilinmesi demek, o bilginin deneyin
bir parçası veya gerçekte var olan bir şeyin duyumlarla algılanması sonucu bilin
mesi demektir. Böyle bir bilgi deneye bağımlı olarak ve deneyden geldiği için “son
sal”, yani zaman olarak deneyden sonra gelen bilgi anlamına gelen “posteriori”
terimiyle ifade edilir. Aposteriori bilginin doğruluğu veya yanlışlığı, prensip olarak
deneye, duyu verilerine bağlıdır. Deney ve duyu verileri, bireyden bireye göre
değiştiğinden bu yolla gelen bilgiler tam anlamıyla güvenilir olamazlar. Bu nedenle
aposteriori bilgiler, genel-geçer, zorunlu ve kesin bilgiler olarak kabul edilmezler;
onlar olasılı bilgilerdir. Aposteriori bilgi, edimsel varlığın duyu deneyleriyle algılan
masıyla elde edildiği için de, tüm olası dünyalarda olabilecek aynı türden duyu
deneylerini içermez. Çünkü aposteriori bilgi, belli koşul ve durumlarda belirli zaman
ve mekân içinde elde edilmiştir. Bu nedenle evrenselliğinden söz etmek olanaklı
değildir. O hâlde, aposteriori bilgilerin doğruluğu duyu deneylerine, çevremizdeki
varlıklara, zamana ve mekâna bağlıdır.12
Apriori bilgi, deneyden önce gelen bilgi olduğu için, doğruluğu veya yanlışlığı
duyu deneylerine, zamana ve mekâna bağlı değildir. “Buna göre, bir şeyi apriori
bilmek, onu dış dünyada tecrübe etmeden bilmektir.”13 Böyle bir bilgi, mantıksal
anlamda deneyden önce var olan ve ret edildiğinde insan aklının çelişkiye düştüğü
bilgidir. Bu nedenle, tersi düşünülemediği için, kendisinden gelen bir zorunluluğa
ve kesinliğe sahiptir. Tüm koşullar, durumlar, zamanlar ve mekânlar içinde evren
sel bir doğruluğa sahiptir. Kısaca, apriori bilgi tüm olanaklı ve gerçek dünyalarda
doğru, zorunlu, kesin ve evrensel bilgidir.
Apriori bilgi, deneyden gelmediğine göre, kaynağı deneyden önce var olan
bir şeye borçludur. İşte böyle bir kaynak akıldır. Akıl, mantık ve matematik bilgileri
deneyden çıkarmadan kendisinde bulunduran kaynaktır. O hâlde, apriori bilgiler,
akıldan gelen kesin, zorunlu doğru bilgilerdir. Akıl bilgileri olan mantık ve matema-
12
Cevizci, Ahmet, Paradigma Felsefe Sözlüğü, Paradigma Yayınlar, İstanbul, 2000, s. 67.
13
A.g.e., s. 67.

10    A. Kadir Çüçen
tiğin doğruları, ya tanımları gereği ya da girdikleri ilişki gereği doğrudurlar. Bu tür
doğrular birbirlerinin yerine geçebilirler, çünkü tanımsal ya da ilişkisel olarak birbir
lerine özdeş ya da eş anlamlıdırlar.
Akılcı bilgi kuramcıları için, apriori bilgi deneyden çıkarmadığımız ama doğuş-
tan getirdiğimiz bilgilerdir. Örneğin, Descartes’a göre, üç tür bilgimiz vardır: Doğuş-
tan gelen bilgiler, deneyden elde ettiğimiz bilgiler ve imgeleme yoluyla elde ettiği
miz kurma bilgiler.14 Apriori bilgilere karşılık, aposteriori bilgiler deney yoluyla tikel
nesnelerden soyutlanan kavramların bilgileridir. Locke, Berkeley ve Hume gibi de
neyci bilgi kuramcılarına göre, doğuştan insan zihni boştur; yani apriori bilgiye sa
hip değiliz, fakat tüm bilgiler duyu deneyleri sonucunda zihnimize gelen ide veya
izlenimler sonucu oluşan soyut kavramlardan oluşmaktadır.
Apriori ve aposteriori bilgilerin tam bir ayırımını ve tanımını yapmak için bir
örnek üzerinde çözümleme yapmak daha iyi olacaktır. “Bütün ‘DUR’ işaretleri kırmı-
zıdır.” ve “Bütün ‘DUR’ işaretlerinin anlamı dur demektir.” önermelerini incelersek,
birinci önermenin deneye bağlı olarak bilindiği hemen anlaşılacaktır; çünkü ‘DUR’
işareti kırmızının dışında bir renkte olabilirdi ve her ne renk olursa olsun insanlar bu
rengin ne anlama geldiğini sonradan öğrenmektedirler. Kırmızıda durmak gerektiği
ni yaya ve sürücü deneyimleri sonucu öğrenir. Bu deneyimleri bilgisel, yani bir sü-
rücü kursunda veya bir okulda kuramsal olabileceği gibi gerçek hayatta yapacağı
bir tecrübe sonucu da olabilir. İkinci tür önerme olan “Bütün ‘DUR’ işaretlerinin
anlamı dur demektir.” bilgisi apriori bilgidir. Çünkü “dur”, tanımı gereği yayaların ve
sürücülerin durması gerektiğini söylemektedir. “Dur” teriminin kendi anlamı ve ta
nımının zorunlu bir sonucu olarak durmak gerektiği bilinmektedir. Bu tür bilme için
deneye gerek yoktur. Aklımız “dur”un durmak olduğunu, eğer durmazsak çelişkiye
düşeceğimizi anlatmaktadır. O hâlde, apriori bilgi önsel olarak aklımızda varken,
aposteriori bilgi deney sonucunda çıkan sonsal bilgidir.15
Analitik ve sentetik bilgi: “Doğruluğu ya da yanlışlığı, içerdiği terimlerin ta
nımlarından hareketle ve yalnızca mantıksal yasalar aracılığıyla kanıtlanan... yükle
mi yeni bilgi vermeyen, yüklemde düşünülen, anlatılmak istenen, söylenen şeyin
öznesinde zaten var olduğu, öznesinin tanımından çıktığı zorunlu olarak doğru ya
da yanlış olan... bilgi türü”16 ne analitik bilgi ya da önerme denir.

14
Daha fazla bilgi için A. Kadir Çüçen’in Bilgi Felsefesi (Asa Kitabevi, Bursa) kitabının VI. bölümdeki
Descartes kısmına bakınız.
15
Moser, Paul K., Mulder, D. H. ve Trout, J. D. The Theory of Knowledge, A Thematik Introduction,
Oxford, Oxford University Press, 1998, s. 18.
16
Cevizci, Ahmet, Paradigma Felsefe Sözlüğü, s. 48.

Bilgi Kuramına Giriş    11
Analitik önermenin öznesi yüklemine; yüklemi de öznesine özdeş ya da eş
değerdir. Bu nedenle, yüklem özneyi tekrar eder ve ona yeni bir bilgi yüklemez.
Analitik önerme, tanımı gereği mantıksal olarak zorunlu doğrudur. Yukarıda verdi-
ğimiz örneğe geri dönersek, “Bütün ‘DUR’ işaretlerinin anlamı ‘dur’ demektir.” ö-
nermesinde ‘dur’ teriminin tanımı gereği içerdiği bilgi zorunlu olarak doğrudur. Fa
kat burada yeni bir bilgi değil, öznenin kapsamını geçmeyen bir özdeşlik belirlemesi
yapılmaktadır. Analitik önermeler veya bilgiler, kaplamsal tanım yaparlar. “Mantık
açısından en mükemmel olan tanım olmalarına rağmen yeni bilgi vermezler. Örne-
ğin ‘A, A’dır.’ Biçiminde yapılan totolojik tanım özdeşlik belirlemesinden başka bir
şey değildir.”17
Analitik bilgiler, yalnızca tanımı ve mantık yasaları gereği doğrudur. Aynı
zamanda totolojik bilgilerdir; çünkü totolojik bilgiler, özdeşlik ilkesine dayandıkları
için mantık ilkeleri çerçevesinde her zaman kesin, zorunlu ve doğrudur. Örneğin;
“Tüm bekarlar, evli olmayanlardır.” önermesinde özne ve yüklem birbirine özdeştir.
“Bekar” ve “evli olmayan” tanımları gereği aynı şeye karşılık gelmektedirler. Başka
bir söyleyişle “evli olmamak”, “bekar” teriminin tanımlanmasından başka bir şey
değildir.
Sentetik bilgi, “yüklemi öznesinde içerilmeyen, değil-lemesi mantıksal bir çe
lişkiye yol açmayan yargı ya da önerme, bize dış dünya hakkında yeni bir malûmat
veren”18 bilgidir. “Tüm ‘DUR’ işaretleri, kırmızıdır.” Önermesinde ileri sürülen bilgi
sentetiktir; çünkü “dur”un tanımı gereği mantıksal olarak kırmızı rengi çıkmaz ya da
“dur” terimi “kırmızı” ile özdeş değildir. O hâlde, bu önermede öznede olmayan,
fakat yüklem tarafından özneye katılan veya yüklenen yeni bir özellik bulunmakta
dır. Bu nedenle, sentetik önermeler, yeni bilgi veren, bilgilerimizi çoğaltan önerme
lerdir.
Sentetik bilgiler, analitik bilgiler gibi terimlerin tanımı ya da mantık ilkeleri
gereği totolojik, apriori, zorunlu ve kesin doğrular değillerdir. Sentetik bilgiler, yeni
bilgi verdikleri için olumsal, olgusal, aposteriori ve betimleyicidirler. Sentetik öner
melerin doğruluğu veya yanlışlığı, içindeki terimlerin tanımları ya da mantık ilkeleri
gereği değil de, deney yoluyla yapılan kanıtlamalar sonucu belirlenir. Bir sentetik
bilgi, dış dünyayı doğru betimlediği sürece doğrudur.
Analitik ve sentetik bilgilerin, apriori veya aposteriori olup olmadıkları hak
kında bilgi kuramcıları arasında tartışmalar vardır. Tüm apriori bilgilerin, analitik
olduğunu söylemek zorken, tüm analitik önermelerin apriori olduğunu söylemek ko
laydır; çünkü her analitik önerme deneye gerek kalmadan tanım ya da mantık ge-
17
Çüçen, A. Kadir, Mantık, Asa Kitabevi, Bursa, 1999, s. 59.
18
Cevizci, Ahmet, Paradigma Felsefe Sözlüğü, s. 768.

12    A. Kadir Çüçen
reği doğru olmaktadır. Eğer duyu deneylerimiz bir sentetik kavramı doğru olarak
kavrıyorsa, o sentetik bilgimizin aposteriori olduğunu söyleyebiliriz.19 Sonuç olarak,
sentetik apriori bilgilerin olanaklı olup olmadığı konusunda çeşitli görüşler hâlen
daha tartışılmaktadır.20

19
Moser, Paul K., Mulder, D. H. ve Trout, J. D. A.g.e., s. 19.
20
Bkz., A. Kadir Çüçen’in Bilgi Felsefesi (Asa Kitabevi, Bursa) kitabının VI. bölümünde bulunan Kant‘ın
bilgi kuramı bu konuyu tartışmaktadır.

Kaynak

A. Kadir Çüçen Prof. Dr., Uludağ Ü. Felsefe Bölümü Öğretim Üyesi